Leven met imperfectie
Hoeveel ruimte is er in je hart voor een leven met imperfectie?
Ik had een kleine confrontatie met een persoon die mij dierbaar is. Ze had iets gezegd over mij dat ik niet zo leuk vond. Ik voelde onmiddellijk een spanningsveld en kon mijn aandacht ernaar toe richten. Tezelfdertijd merkte ik een vloed aan gedachten rond mij, die eigenlijk liefst van al in de verdediging waren gegaan.
Ik realiseerde echter dat dit alleen maar een poging zou zijn de feiten te ontkennen of goed te praten. Gewoon een impulsieve reactie. Niet zinvol. Ik kon daarbij inzien dat het verhaal een waarheidsgehalte had.Ik liet de impuls om te reageren los….
Toch deed het pijn. Ik word niet graag geoordeeld, en ik denk dat dit zo voor iedereen is. We zijn mensen en zouden liefst alleen lof ontvangen. Kritiek krijgen voelt steeds onaangenaam, dit erkennen en daarnaar kijken is al een stap. Het ligt aan de basis van zorg voor jezelf, voor je menselijkheid.
Voor mezelf betekent het toegeven dat ik niet perfect ben. Het betekent ook toegeven aan het feit dat anderen me niet als perfect zien en contact maken met hoe dit voelt. Ik laat mezelf zijn waar ik nu ben, heel eerlijk en met compassie. Ik hoef nu niemand de indruk te geven dat ik ze allemaal op een rijtje heb en volledig in controle ben. Ik ben niet perfect, goddank! En ik hoef niet perfect te zijn. Ook anderen hoeven niet perfect te zijn.
Perfect willen zijn
Hoe voelt dit om niet perfect te zijn? Het kan beangstigend zijn. Je ideaal beeld willen namelijk steeds weer de kop opsteken. Wees perfect! Wees goed! Doe je best! En misschien slaag je erin je ideaal beeld waar te maken. Even toch. Maar dit willen aanhouden als wie je bent, altijd bent, geeft stress.
Helaas willen we het idee van niet geaccepteerd te worden vermijden. Soms door alcohol, soms door steeds iemand anders te willen zijn of te spelen. Het geeft zoveel lijden, zoveel van onszelf wordt ontkent. Onderliggend is er steeds de overtuiging: ik ben niet goed, ik moet iemand anders zijn, een ideaalbeeld matchen,…
En daarom maken we onszelf iets wijs, over wie we zijn of hopen om te zijn. We identificeren ons zelfs met die mentale verhalen. Ons zelfwaardegevoel wordt eraan gekoppeld. En het wordt een gevangenis, waarbij we ontkennen wat fundamenteel is voor ons.
Je imperfectie accepteren
Hoe voelt het om niet perfect te moeten zijn? Niet meer te leven volgens je ideaalbeelden. Gewoon goed genoeg. Dit is bevrijdend! Het vraagt wel moed. Je laat je gebruikelijke beschermingsstrategieën voor wat ze zijn. En we voelen hoe het is om zo kwetsbaar te zijn, zonder jezelf te verdedigen voor wie je bent en wat je doet. Je weet waarvoor je staat en je hoeft je niet te verantwoorden ! Het betekent niet dat je geen verantwoordelijkheid neemt voor je fouten. Integendeel. Je durft ze nu onder de ogen te zien en eruit te groeien.
Toch mooi meegenomen en dit is wat zelfcompassie je leert…. Meer daarover in mijn boek De weg van zelfcompassie.