Waar de bom ontploft
Ik stond terug voor het café. Althans voor wat ooit een café was. Nu is er alleen nog een ruïne. Twee weken nadat ik vertrokken was uit India was de bom er ontploft. Doden en gewonden, het gekende drama dat veel verder reikt dan wat we ons ook maar kunnen inbeelden. Verscheurde families, verloren kinderen, verloren broer of zus, vader of moeder.
Hier kwam ik een jaar geleden bijna dagelijks een lassi drinken. Heerlijk was de lassi daar. Ik zie nog de glimlach voor mij van de man die de bestellingen opnam. Ik vraag me af: zou hij er nog zijn? Ik denk aan de woorden van Sting in ’85 There is no such thing as a winnable war. En ja, de meesten zullen daarmee wel akkoord gaan. Na de oorlog moet je uiteindelijk toch weer vrede maken. Maar blijkbaar hebben we het nog altijd niet echt gehoord.
Niemand wil altijd in oorlog leven en toch gebruiken we zo vaak boosheid en haat in ons persoonlijk leven. Alleen al een oordelend woord kan de macht van een bom hebben, in de zin dat het een hel kan creëren bij iemand. Ik zag ooit een cartoon: man en vrouw voor elkaar: De man: “Ik wil je iets zeggen maar je zal het waarschijnlijk niet leuk vinden…” “Zeg het!” antwoordt de vrouw hoopvol wachtend. “Je zal boos zijn”, zegt de man…. “Nee zeker niet, zeg het!!” …” Wel”, zegt de man, “je bent te dik!” Enig idee van het volgend prentje? BAM, de man met een blauw oog …
Ja, met je woorden kan je een hel creëren maar ook een hemel. Een steunend woord kan weer hoop geven bij iemand die zijn hoop was verloren. Hoe gebruik jij je woorden? Thich Nhat Hanh zegt het als volgt: mogen mijn woorden zijn als bloemen. Heilzaam spreken noemen we dat in mindfulness. We zijn bewust van het effect van onze woorden op de ander. Het betekent dat je intentie is om ook in de aanwezigheid van moeilijkheden of tegenstand, de zachtheid van je woorden niet verliezen. Niet gemakkelijk! We zijn immers voorzien van een flight or fight reactie, vechten of vluchten , als ons welzijn bedreigd lijkt te zijn. En dit is vaak de enige mogelijkheid die we zien om in relatie met moeilijkheden te staan. We laten bommen ontploffen met onze woorden.
Wat we echter soms vergeten, is dat we eerst de bom in onszelf doen ontploffen, voor we de bom naar iemand anders gooien. Dit is de wet. Voor je de hel creëert bij iemand anders, creëer je eerst de hel bij jezelf. Je vult jezelf met negativiteit, oordeel en woede. En uiteindelijk reageer je het af op iemand anders, alsof daar het probleem zou zitten. We vergeten, als we wijzen naar iemand anders als schuldig, dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf.
Mindfulness kan je helpen om terug verantwoordelijkheid te nemen. Je bent eerlijk met jezelf en vooral ook met wat je aan deze wereld biedt. Soms zijn onze woorden heftige stekels, eerder dan bloemen. En dit wordt je omgeving. Stekel tegen stekel. Toch niet echt zinvol als je gelukkig wilt zijn en respect in de wereld wilt brengen.
Het is een eeuwenoude wijsheid: Er is geen weg naar geluk, er is geen weg naar vrede. Geluk en vrede zijn de weg. Dit is de boodschap van mindfulness. Leven en laten leven. Als je nu oorlog gebruikt om straks vrede te bekomen, dan ben je in een godsdienstoorlog terecht gekomen. En hebben we er daar al niet teveel van gehad?